1-10-2013
Gisteren Palm Springs bij nacht.

Zwervers genoeg, maar een die met de tijd mee ging. Plekje zoeken, bakje voor de gift klaarzetten en dan zijn tablet pakken om op het net te surfen. Dit is Amerika.
Met weinig slaap (de reisleider sliep trouwens als een roosje) en een goed ontbijt, reden wij zo'n kleine 420 km naar Kingman. Helaas merkten we al gauw de gevolgen van de "shutdown" hier in Amerika, we mochten niet door het Joshua Tree NP. Deze is gesloten, omdat de medewerkers niet meer worden betaald. Dat geldt ook voor de Grand Canyon, waar we over 4 dagen arriveren. Hopen, dat de Republikeinen en Democraten er voor die tijd uit zijn, anders zullen we onze reis aan moeten passen. Welnu, onderweg even in de schaduw in Golden Shore's, want het waren 36 graden, gegeten. Verder naar Oatman, een klein plaatsje dat in de oude gouddelvers stijl bewaard wordt. Helaas was de weg afgesloten naar Oatman en moesten we eerst een stuk terug rijden naar een kruising waar we al waren geweest, om vervolgens via een omweg alsnog ons doel te bereiken. koste ons ruim een uur. Als ze toch even nadenken over het plaatsen van omleidingsborden!



In Oatman liepen de ezels, de echten, gewoon over straat. Uiteindelijk zijn wij in Kingman aangekomen, hebben een stekje gevonden en gaan nog even het nachtleven in. Harrie wist nog een leuke bar van zijn vorig bezoek, dus even een wijntje en een snack. Nu lekker badderen en morgen verder naar Sedona.

3-10-2013
Wij waren gisteren vroeg wakker, maar de zon was ons weer voor. Om 8 uur zaten wij in de auto op de route 66 met als bestemming Sedona. Eigenlijk geen boeiende route, die R66, maar ja je moet het gezien hebben.

Tot er een plaats in oude western stijl, Hackberry, in zicht komt. Buiten staat een Corvette uit 1967 naast verschrikkelijk veel andere rommel en binnen is het niet veel beter, maar zoals ik al zei, je moet het gezien hebben. Even verder duikt de plaats Seligman op. Hier laat men ook de goede oude tijd herleven. Van buiten erg uniek, van binnen heeft iedereen hetzelfde. De toeristen komen met bussen tegelijk om daar vern.... belazerd te worden.



Vlak voor Seligman troffen we bij het Havulapai Indianen Trading Post een jager, die net een eland had geschoten. Harrie zag het gewei in de bak van zijn GMC liggen, bak met een vol. Vroeg of hij een foto mocht maken en de trotse jager zette meteen het gewei op. Kort voor Sedona ligt Jerome, een ghosttown. Vroeger was het een kopermijn en nu een verzameling van oude spullen. Uiteindelijk kwamen wij in Sedona aan. Omdat de NP gesloten zijn vanwege de shutdown, zoekt iedereen zijn vertier en een kamer elders. Wij hebben de laatste kamer van het Super8 motel voor een redelijke prijs weten te bemachtigen en dat moest goed gevierd worden. Dus even de stad in. Mooie winkels, restaurants en bars. Ik heb een Sangria kunnen scoren en omdat wij al middags hadden gegeten alleen maar een klein hapje bizon en ratelslang met cactusreepjes. Dit is serieus en een erg lekkere "appetizer". Vervolgens in conclaaf om uit te zoeken hoe wij verder gaan. We blijven een dag over. Sedona is en blijft een hoogtepunt op de reis door deze streek. Prachtig gelegen tussen rode rotsformaties, een leuke uptown met winkels en boetieks. Echt een stad waar dames zich kunnen uitleven, Uschi dus ook. Zal de oogst niet verklappen, maar ze heeft mooie bling bling en dan van Indiaanse afkomst gescoord. Vandaag hebben we wat rondgetourd, Flagstaff en 's middags opnieuw Sedona bekeken.
Eigenlijk zouden we morgen naar Tusayan gaan om de Grand Canyon te bekijken, maar dat valt dus helaas af en heeft Harrie besloten de route te verleggen en naar Page te gaan. Daar blijven we dan slapen om vervolgens door te reizen naar Monument Valley. Hebben we weer een dag over, dus nog meer tijd voor New Mexico. Als dit zo doorgaat komen we uitgerust thuis. Hoewel, het is hier 19:35 en Uschi ligt al plat. Ze heeft de knollen even op. Waarschijnlijk waren de winkeltjes toch wat te veel voor haar:-)

4-10-2013
Zo Harrie heeft zich gisteravond nog even uitgeleefd met een Rib Eye. Toen hij al een lekker stukje ophad, bedacht hij er nog even een foto van te maken. Jeetje,  wat een nacht. Om deze tijd van het jaar zijn hoofdzakelijk Europese en Aziatische Toeristen in Amerika om de NP te bezoeken.

Die zijn voorlopig gesloten en iedereen probeert een onderdak te vinden. De hotels hebben hoogtij. In ons hotel heeft een heel nest Japanners onderdak gevonden. Zij sliepen met volksstammen tegelijk in een kamer en moesten 's morgens en 's avonds douchen, naar de wc, hoesten, klapperen met de deuren en lachen of praten voor zij eindelijk gingen slapen. Ook zij bleven maar een nacht en iedereen wilde weer schoon op weg, dus om 3 uur begon de ellende op nieuw, tot 8 uur geen oog dicht gedaan. Ook nog slecht ontbeten en dan ook nog niet eens de parken mogen bekijken.
De weg naar Page was een lange rechte weg. Weilanden links en rechts. Alles door Navajo Reservaat. Hier en daar Indianen die op kraampjes langs de weg eigen gemaakte producten aanboden. Iets ervan heeft de weg in mijn tas weten te vinden.

In Page aangekomen eerst op zoek naar een kamer, daarna ook niet lekker gegeten, het werd als Indiaas-Koreaans verkocht maar was van beide niets, nou dan de stad maar verkennen.

Eerst naar de Horseshoe Bend gereden, wat een geweldige bocht in de Colorao River is. Ligt 4 mile buiten Page. Grote bult opgelopen en toen kwam de verrassing, moesten we nog een kleine kilometer verder naar beneden en ook weer terug dus. Mij niet gezien. De bijna immer onvermoeibare reisleider met fototoestel wel op stap en ik ben lekker in een prieeltje blijven zitten, die daar blijkbaar voor me was neergezet. 40 minuten later kwam hij met mooie foto's terug en moet ik helaas zeggen wel wat gemist te hebben, echter moet het daar maar mee doen. Moe gestreden heeft hij me Page nog laten zien. Echter toen waren we in 10 minuten weer terug in het hotel, want die stad kunnen wij wel schrappen van de schoonheidslijst. In een straat, en wel naast elkaar, stonden 14!! kerken met ieder een eigen geloofsbeleving. Volgens mij hebben wij allen toch maar een God, zo die bestaat?
Nu zitten wij voor onze kamer op onze patio lekker met zon, rokertje en drankje en zijn toch rondom tevreden. Dit is vakantie mensen, ook als het een beetje anders kan gaan.... Shutdown.

7-10-2012
Vanmorgen net aan 4 graden. Om 8 uur stapten we in Gallup in de auto richting Albuquerque. Kleine 220 km gedeeltelijk over de historische R66, zo als deze vroeger was. Tegen 10 uur was het al 22 raden en tegen de tijd dat we in Albuquerque aankwamen al weer lekker 25 graden. Sinds de nieuwe Interstate 40 is gekomen, is al het oude leven tot ondergang gedoemd. Je kunt de huizen, restaurants, tankstation en bedrijven nog zien, maar alleen een enkele zonderling leeft nog in die vergane eer en glorie.

Aangekomen op onze bestemming, kamer heeft de reisleider al een dag van tevoren gereserveerd, omdat er een groot ballonfestival in de stad is deze week, uitgepakt, even bijgekomen en vervolgens naar Old Town. Daar even een Mexicaanse maaltijd verorberd en in het park in Old Town Plaza naar een tango concert geluisterd. Daarbij de maaltijd rustig verteerd. Helaas hadden we de camera niet bij ons en was de batterij van de telefoon leeg, dus geen foto's. morgen beterStraks nog een rondje door dit leuke authentieke plaatsje bij avondlicht en weer is een dag voorbij. Morgen rustig aan en tegen 11 in het zelfde park naar country & western muziek luisteren.... Op de terugweg naar het hotel moest Harrie nog even een flesje Whisky regelen. Vraagt het meisje aan de kassa naar een ID. Harrie zegt nog ik ben 17,5, maar ze moest die ID zien voor hij kon betalen, zijn geboortedatum werd in de kassa gezet. Dat had ons wakker moeten schudden. 's Avonds even rondgekeken op Centralstreet, vroeger de R66 en vinden we downtown een Ierse pub. Harrie stelt voor wat te drinken, of ik een wijntje lust. Naar binnen. Vraagt de jongen aan de deur: heeft u een ID. Ja zegt Harrie, maar kan je zo niet zien, dat ik oud genoeg ben? Mijn vriendin is 67 en ik net 17,5. Hij begreep de grap wel, maar wilde toch die ID. Harrie kon zich legitimeren, maar ik had niets bij me. We kwamen er dus niet in. Met de simpele opmerking "It's the law" werden we weggestuurd. Nou dat is een leer voor de volgende keer. In New Mexico moet je je dus legitimeren om de kroeg in te mogen. Hoezo zeuren over legitimatieplicht in Nederland?

8-10-2013
Wat een mooie dag vandaag in Albuquerque. Hadden ik echt even nodig.
Rustig wakker worden en ook zo ontbijten, in alle rust een erg groot warenhuis (mall) verkennen, daar voor Harrie een jeans gekocht en ik heb mij door een paar Israëlische dames laten restaureren en de producten, die ervoor nodig bleken te zijn en het waren er veel voor een resultaat dat hoofdzakelijk zij konden zien, ook nog gekocht. Tja, dromen kosten nu eenmaal geld. Harrie wilde nog even langs de Harley Dealer en heeft zich daar een leuke long sleeve gekocht. Vervolgens weer naar het park in Old Town om daar country & western muziek te horen en natuurlijk ook iets te eten.

Iedereen die eten verkoopt, ongeacht welk restaurant, bar of café heeft kip en kalkoen op het menu staan. Soms is er gewoon niets anders. Wij hebben onderweg stieren, koeien en kalveren in de wei gezien. In het Navajo Reservaat liepen zelfs schapen, geiten en varkens. Maar kippen of kalkoenen heb ik in al die weken nooit gezien. Toch eten zie die hier. Harrie blijft echter bij zijn Black Angus zweren.
Zo hebben wij ook nog nooit een vuilverbranding of vuilniswagen gezien. Amerika heeft een wegwerpcultuur. Alles wordt in tempex geserveerd, behalve in de betere restaurants. Alleen wij twee hebben na 6 weken zoveel tempex bekers, borden en schalen + plastic bestek ge-  en verbruikt, dat ik gewoon verbaasd ben waar dit allemaal blijft. Misschien kom ik er nog wel eens achter.
Helaas weer gaat een mooie dag ten einde. Gelukkig hebben we er nog 10. De reisleider heeft de laatste geplande routes nog eens tegen het licht gehouden. Immers door de shutdown is alles net even anders dan gepland. We kunnen nu de ritten wat korter maken en hebben dan nog mooi de tijd op weg naar Denver hier en daar wat meer tijd door te brengen, maar daarover later meer. Voor vandaag genieten wij nog even van ons borreltje en de rest van de avond in de buitenlucht. Morgen op naar Santa Fe.

9-10-2013
Nog niet zo lang geleden was het gebruikelijk om van het vakantieadres een kaartje aan de thuisblijvers te sturen. Ook aan de mensen, die niet zo direct in je balboekje staan. Tegenwoordig hebben wij SMS, app en mail. Dat gaat sneller en kost minder. Ook hierbij is de kans groot dat je iemand vergeet. Daarom zijn wij aan een blog begonnen. In eerste instantie was het idee, om het alleen voor ons te doen, zodat we naderhand ook nog weten wat we allemaal gezien en beleefd hebben, maar even nadenkend bedacht ik dat iedereen, die er belang bij heeft, zo kan nalezen waar wij uithangen. Ik schrijf meestal de tekst en Harrie zorgt ervoor dat de d, t of dt, de s en z, de ei en ij op de goede plaats komt te staan. Zo kunnen jullie het ook lezen. Daarnaast verzorgt hij ook de foto's en de techniek. Tevens vult hij de dingen aan die ik niet meer weet of hij zich herinnert en ik niet. Wij weten dat een aantal mensen ons volgen. Mocht je op of aanmerkingen hebben kan je dit kwijt in het gastenboek.
Deze dag hebben we weinig gereden, maar veel gezien. We zijn van Albuguerque naar Santa Fe gereden.

Wilden onderweg wat dingen bekijken en dat maakte dat ons navigatiesysteem een lange route berekende. Volgens Harrie te lang. Volgens hem kon dat veel korter. Dus heeft hij de onverharde wegen maar aangezet. Dat scheelde 80 mile toch gauw 120 km. En ook nog eens bespaarde ons dat een stuk interstate. Snelwegen zijn hier zo saai, het verkeer staat nooit stil en iedereen blijft op zijn plek rijden, er gebeurt niks en je komt altijd op tijd op je bestemming. Dit heeft ten gevolg, dat ik Harrie zo nu en dan even wakker moet maken. Nee hij kan beter wat achteraf crossen, dan blijft hij ook bij de les. Ik kneep al wat met de billen, maar Harrie draaide met volste vertrouwen in de Jeep de binnenlanden in. Hij had niet voor niets die auto gehuurd was zijn adagio. Nou om het niet te spannend te maken, hij had gelijk. We hebben over mooie onverharde wegen gereden en prachtige natuur gezien. Soms wel even wat mul zand, maar dan ging het in de 1 met sper differentieel moeiteloos volgens Harrie althans. Ik voelde het soms wel glibberen en glijden. Resultaat was wel, dat we door echte Pueblo's (indianendorpen) kwamen, waar je normaal niet zo makkelijk komt. Reden over open ranches en kwamen dus de nodige koeien en paarden tegen. Helaas mochten we in de Pueblo's niet fotograferen. Wel een keer geprobeerd, maar er kwam meteen iemand ons waarschuwen, dat dat niet mag en je er een boete voor kan krijgen. De enige foto, die we hebben gaat hierbij. Blijkbaar willen de Amerikanen niet weten onder wat voor slechte omstandigheden deze mensen leven.
Aangekomen bij het hotel, we hadden voor 2 nachten geboekt, er maar meteen een nacht bij gereserveerd, want het is hier zo mooi met die Spaanse en Mexicaanse invloeden, dat we dat eens even goed moeten bekijken. Na het betrekken van de kamer meteen naar Old Plaza gegaan, the place to be. Nou daar weten ze wel hoe ze de toeristen van hun geld af moeten helpen. De ene straatverkoper naast de ander met Indiaanse sieraden, maar voor horror prijzen. Verder allemaal luxe winkels met kleding juwelen etc. De kleding natuurlijk geënt op het leven hier. Morgen gaan we eerst in de buurt rondkijken en 's middags weer de stad bezoeken. Er ijn leuke galerieën en niet minder belangrijk goede restaurants.

10-10-2013
Nog 8 dagen en dan zit de reis er weer op. Tijd om aan het Nederlandse weer te wennen en daar hadden we vandaag alle gelegenheid voor. Later dan normaal stonden we op, hadden blijkbaar even wat extra slaap nodig. De zon kreeg van ons alle kans om haar best te doen, maar ze weigerde. Daar waar wij en kijkje wilden nemen, was de hemel zwart. Toch maar even op weg, want we zijn ver van huis en willen dus ook iets van de omgeving zien. Harrie had een leuke route gemaakt door Pueblo's en een aantal nu helaas gesloten parken. Gelukkig is de omgeving hier zo mooi, dat als je niet weet wat je mist, je aan de rest genoeg hebt. Het is hier voor ons beiden nieuw. de reis had als bestemming Los Alamos. Harrie wilde dat absoluut zien, want hier is Los Alamoo's Labs gevestigd. Dat is op zich niet zo bijzonder, maar de plaats ligt in the middle of no where, maar is een gigantische industrie complex. Blijkbaar ligt het zo mooi beschut in de bergen en bossen en kan je het vanuit de lucht niet goed herkennen. Er wordt namelijk van alles voor het Amerikaanse leger gefabriceerd. Onderweg kregen we een veiligheidscontrole, voordat we de stad in mochten. Aan het eind van de tweede wereldoorlog heeft Oppenheimer hier de eerste werkende atoombommen vervaardigd. Onderweg werd het steeds donkerder en begon het zacht te regenen. De wind nam enorm toe en veranderde in een zandstorm. Ik had de euvele moed om een foto van dit gebeuren te maken en kon met moeite voorkomen, dat ik het ravijn in werd geblazen. Dat hield na enige tijd op en toen goot het voor de verandering pijpenstelen. Toch hebben wij veel gezien, ondanks de Shutdown. Weer terug in de hotelkamer, even een lange broek aan en een jas, want vanmorgen was niet te herkennen hoe het weer zich zou ontwikkelen. Op naar de warme hap.

Onze keuze viel op Red Lobster, van hier uit 5 minuten rijden. Dit "seafood" restaurant is een begrip in Amerika. Het was intussen zo ver afgekoeld, dat het aan een stuk door begon te hagelen. Vannacht verwacht men dat het gaat vriezen. Tja, het Nederlandse weer zijn wij niet vergeten en komt dus sneller dan gewenst. Vanaf morgen komen wij steeds noordelijker en hebben daarom ook meer kans op minder goed weer. De hoop sterft altijd het laatst en wij hopen op nog tenminste 7 dagen mooi weer. Maar ja de tijd zal leren. Morgen gaan we naar Farmington, de laatste stop in New Mexico in het Four Corners gebied. Hier gaan we nog eens bij de Indianen kijken, want daarna komen we in "cowboy country", zoals Harrie pleegt te zeggen. In elk geval hebben we nog een paar mooie ritten in het verschiet en zullen we nog wel het nodige zien op weg naar de eindbestemming.

11-10-2013
Stap je uit je bed in Santa Fe, ga je naar buiten om te ontbijten, wat auto bevroren!
Dat wordt nog wat als we noordelijker komen. Nu zitten we wel gemiddeld op 1800 meter hoogte en meer, dus al boven de Europese boomgrens. Toch zou het leuk zijn als we nog even met goed weer hier vertrekken en niet al te veel acclimatiseren naar het Nederlandse klimaat. Gelukkig is het hier erg droog kwa luchtvochtigheid en heeft de zon enorme kracht. Dat is dus wel weer beter. Na het slechte weer van gisteren moest ik in de bergen zo nu en dan wel even opletten vanwege aangevroren stukjes weg in de schaduw bochten, maar verder was het weer een prima dagje. Afgezien van een paar wolkjes was het een stralende dag. Uschi heeft veel mooie foto's kunnen maken om te gebruiken voor haar schilderkunsten. De berken etc. staan er al in alle kleurnuances bij. Werkelijk prachtig. Die bomen trekken zich niets van onze boomgrens aan. Ze staan gewoon op 2500 meter in pracht en praal. Daar boven wordt het meest naaldhout en bij 3000 meter wordt het allemaal wat minder. Maar ja op 3000 meter vertoon ik ook rare kuren in Europa, maar hier ga je er gewoon aan wennen.

Vandaag veel mooie indiaanse cultuur gezien. Er is hier veel te zien van hun oude leefwijzen, maar ja je kan nergens dichtbij komen. Hier en daar toch nog wel even wat gezien van ruïnes, maar het echte werk blijft onbereikbaar. Die malloten hier hangen zelfs bordjes op in het bos, dat het is gesloten. Tja en de Amerikanen gehoorzamen gedwee. Blijkbaar doen we toch iets niet goed in Europa of Nederland, zo je wil. Zitten nog in Nieuw Mexico en verwisselen dat morgen voor Colorado. Vanmiddag aangekomen in Farmington. Wat geshopt. Een lekker hapje gedaan bij een Texaans BBQ restaurant. Uschi is helemaal verzadigd, want we hadden ook al een "lichte" lunch onderweg bij een Mexicaan tot ons genomen, dus die heeft een vorkje van me mee geprikt, maar dat vinden ze hier heel normaal, zeker voor twee "senioren". Tja ik had voor alle zekerheid alvast een iets groter portie vlees genomen, maar voor $7,= krijg je hier een portie gegrild vlees dat abnormaal meer dan voldoende is. Zegt de jongen die mijn bord klaar maakt, ik heb maar een paar plakken meer gedaan, want er zit een randje vet in het vlees. Kijk hem ongelovig aan, dat heb ik hier nog nooit horen zeggen en zeker niet als ik zie, wat hier voor dikkerds rondlopen. Vraag hem: heb je ook verse sla, kijkt hij me toch wat onwennig aan, tja hooguit coalslaw, maar dat is met mayo. Doe maar, uiteindelijk moeten er ook wat vitamientjes in. Legt het meisje bij de kassa er nog 4 plakken wit toastbrood bij, zeg nog doe maar niet, antwoordt ze: ja maar u moet wel met een lekker gevuld gevoel hier weg gaan. Gelukkig heb ik dat de laatste tijd wat in de hand kunnen houden, want ik moet straks nog wel in die vliegtuigstoel passen, ofschoon ik ruime plaatsen voor de terugreis heb geregeld.